Na wieczną wachtę odszedł Andrzej Perepeczko

Na wieczną wachtę odszedł dzisiaj, tj. 9 listopada br. Andrzej Perepeczko, marynarz, oficer mechanik okrętowy I klasy, wychowawca kadr morskich, pisarz i publicysta, człowiek pracujący na rzecz gospodarki i społeczeństwa. Informację o śmierci podało Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni.

Andrzej Perepeczko urodził się 5 czerwca 1930 roku we Lwowie. Naukę rozpoczął w 1936 roku w Szkole Rodziny Wojskowej, kolejne klasy ukończył w szkole imienia Józefa Piłsudskiego. Wybuch II wojny światowej zastał rodzinę Perepeczków na wakacjach na Huculszczyźnie, niedaleko ówczesnej granicy polsko-węgierskiej, skąd najpierw ewakuowano ich przez Lwów i Warszawę do Modlina, a następnie do wsi Luszawa niedaleko Kocka.

W latach 1942–1944 uczęszczał na tajne komplety do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Pod koniec wojny został członkiem Szarych Szeregów. Po powstaniu warszawskim znalazł się pod Radomskiem, gdzie zastał go koniec okupacji niemieckiej. Po wojnie kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Żeńskim w Radomsku, gdzie w 1946 roku zdał małą maturę. Po udanym zamachu, którego dokonano na życie dyrektora szkoły, będącego jednocześnie członkiem sądów doraźnych, postanowił wyjechać do Gdańska w obawie przed ewentualnymi represjami związanymi z jego oficerskim pochodzeniem.

W Gdańsku ukończył Liceum Budowy Okrętów „Conradinum”. Po drugim roku nauki w tej szkole (13 września 1948) dostał się w ramach praktyki zawodowej na statek. Następnie ukończył Wydział Mechaniczny Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni i Politechniki Gdańskiej. W latach 1950–1953 przeszedł przez wszystkie szczeble okrętowej służby mechanicznej: od palacza do mechanika wachtowego.

Ze względów politycznych pozbawiono go prawa pływania na statkach i wysiedlono z Wybrzeża. W latach 1953–1955 odbył zastępczą służbę wojskową w batalionie pracy w kopalniach węgla na Śląsku. W 1955 wrócił do Gdańska i został konstruktorem w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 2. Od 1961 był projektantem siłowni okrętowych w Zakładzie Konstrukcji Okrętów, kierowanym przez prof. Aleksandra Potyrałę. W 1962 ukończył studia wieczorowe na Wydziale Budowy Okrętów, uzyskując pod opieką doc. Janusza Stalińskiego tytuł magistra inżyniera budowy okrętów w specjalności siłownie okrętowe.

Od 1962 roku był wykładowcą w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni (od 1968 Wyższa Szkoła Morska, następnie Akademia Morska, obecnie Uniwersytet Morski w Gdyni). W 1987 roku uzyskał dyplom morski oficera mechanika I klasy. Od 1988 był profesorem gdyńskiej Wyższej Szkoły Morskiej, w latach 1991–1994 dziekanem jej Wydziału Mechanicznego. Od 1994 roku przebywa na emeryturze.

W 2000 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych za rozprawę pt. „Działania operacyjno- -taktyczne niemieckich okrętów podwodnych w latach pierwszej wojny światowej” (opublikowana pt. „U-booty pierwszej wojny światowej”, 2000).

Jako pisarz debiutował pod pseudonimem Absolwent w konkursie na powieść ogłoszonym przez Wydawnictwo Morskie w październiku 1956 roku. Książka nosiła tytuł „Kurs na świt”, nawiązujący do nieoficjalnego hymnu Wydziału Mechanicznego Państwowej Szkoły Morskiej. Publikował również na łamach pisma „Morze”. Liczne publikacje z lat następnych należą do cyklu „Miniatury Morskie”, wydawanego przez Wydawnictwo Morskie. To między innymi: „Bój o Atlantyk” (1972), „Wojna za kręgiem polarnym” (1973), „O panowanie na Morzu Śródziemnym” (1974), „Dar Pomorza” (1974).

Jest również autorem szkiców historycznych, między innymi „Komandosi w akcji” (1978), „Coronel i Falklandy” (1990), „Podwodni komandosi” (1994), „Konie trojańskie III Rzeszy” (1996), „Wojna samotnych krążowników” (1997), „Burza nad Atlantykiem” (4 tomy, 1999–2002), „Wielkie ewakuacje: Norwegia 1940, Francja 1940, Grecja 1941” (2010).

Na twórczość literacką dla dzieci i młodzieży składa się cykl powieści o Dzikiej Mrówce (1977, 1981, 1983, 1986, 1987), „Wojtek Warszawiak” (1984) i „Skarb Jantarowego Szlaku” (2002). Proza dla dorosłych to między innymi: „Kurs na świt” (1966), „Opowieści z mesy” (1967), „Chłopcy z Morskiej Szkoły” (1974), „Drugi” (1981), „Opowieści mórz popołudniowych” (3 części, 2008–2010), tom wspomnień „Z błękitów mórz w mrok kopalni” (2005) i poezje „Wiersze z morza” (2010), a także słuchowiska i gawędy radiowe. W latach 1971–2002 jako autor lub współautor publikował podręczniki i skrypty akademickie dotyczące urządzeń okrętowych.

W 1970 roku otrzymał Nagrodę im. Mariusza Zaruskiego. W 2002 roku Rada Miasta Gdańska wyróżniła go Medalem Księcia Mściwoja II.

rel (Politechnika Gdańska, Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni)